Uiteraard blijft een muziekanalyse altijd een persoonlijke keus. Toch heb ik het gevoel, zonder tot arrogantie te vervallen dat mijn neus mij zelden bedriegt binnen het genre waarvoor deze site staat. Deze door Tim Lorsch geproduceerde plaat van Amanda Pearcy is wat mij betreft een school voorbeeld van een dergelijke vondst. Ruim voordat Waitin’ On Sunday was gefabriceerd had ik al diverse demotracks beluisterd van dit debuut album, en was dus al voor het verschijnen van Amanda’s songs in de ban geraakt. Die eerste opnames zijn dan nu op Waitin’ On Sunday verder aangekleed. En bovendien zeer smaakvol gedaan, kan niet anders concluderen, zeker wanneer je de topmuzikanten ziet die Lorsch erbij heeft getrokken. Ook de historische foto’s van Amanda’s familiegeschiedenis zijn een mooie aanvulling op de zelfgeschreven muziek & teksten, ook daar verdient het geheel zondermeer een welgemeend compliment. Zo blijft mijn voorkeur voorlopig toch nog uitgaan naar een fysieke schijf, boven een digitale up of download. Primaten mogen graag iets beetpakken voordat ze er van proeven neem ik aan?

De twaalf nummers zijn gevormd volgens een vakkundig Texaans recept. Uiterst smaakvol, voorzien van een flinke scheut melancholiek en de juiste dosis aan temperament. Uiteraard horen daar voor de juiste sfeersetting zeer herkenbare instrumenten bij zoals pedal steel, gitaar, staande bas, mandoline, viool, en uiteraard niet te vergeten een tergend trage accordeon. Graag wil ik Amanda Pearcy rekenen tot de nieuwe lichting Americana artiesten die deze zuidelijke staat te bieden heeft. De countryroerselen zijn iets naar de achtergrond gedoseerd, waardoor het album ondanks alle respect voor traditie meer in de richting van een country folk variant koerst. Grappige tegenstrijdigheid hierbij is dat Indian Summers wellicht nog het meest een country gevoel herbergt, en ik dat persoonlijk als een van de beste songs ervaar. Amanda bezingt uitsluitend op eigen inzicht, of het persoonlijk is, of teruggrijpt op de geschiedenis van haar directe familie.

2009 is nu al een van de rijkste muziekjaren. Zelden dat er zoveel gigantisch mooie cd’s zijn uitgebracht binnen een individueel jaar. Zonder bescheidenheid in acht te nemen ben ik er van overtuigd dat dit album zeer hoog gaat vallen in mijn persoonlijke voorkeur voor dit jaar. Waarom? Omdat dit een integer en puur debuut is, waarbij alles op zijn plaats valt. Leuk dat deze debutante uit Texas komt, schijnbaar is de bron nog niet opgedroogd. Zowel authentiek als vernieuwend. Als voorproefje had Sam Baker haar eigenlijk mee moet nemen naar Nederland. Waitin’ On Sunday is verkrijgbaar aan het eind van de zomer / begin van de herfst, zeker een CD die je alvast mag noteren voor je persoonlijke wenslijst.